Wim Wenders zabiera nas w monumentalną podróż po Berlinie, w odcieniach czarno-białych dwaj Aniołowie : Damiel i Cassiel melancholijnie, nostalgicznie wypełniają swoją misję, spoglądają na panoramę miasta z pomnika Nike.
Odyseja przeplata obrazy wojenne, powojenne z ówczesnym rokiem 1987 , obserwujemy podział, mur, nieszczęścia, ludzkie pragnienia, potrzeby, gorycze, marzenia. Aniołowie niemal prowadzą niemą narrację, która w bardzo powolny sposób przeprowadza nas przez miasto, delektujemy się odczuciami, smakujemy klimat, wchodzimy do różnych miejsc, cyrk z radością, dziecięcą beztroską, uśmiechem, który sam się unosi, jakby miał skrzydła. Piękna akrobatka poraża Anioła Damiela, zakochuje się i to jest moment zwrotny, sens ziemskiego pobytu, podjęcie decyzji o śmiertelności, o doznaniach, o smaku, o radościach i smutkach, o pragnieniach, potrzebach, słońcu, deszczu - dostąpieniu ludzkiej egzystencji.
W psychodelicznych dźwiękach przeplatanych muralami, kolorami, smakiem krwi i kawy, odczuciem zimna a po drodze spotykamy Petera Falka porucznika Colombo , który pomimo prochowca nie zostaje rozpoznany, ale jego misja dotyczy ziemskiej pomocy i przejścia na druga stronę.
Apokaliptyczny hołd dla Berlina przez zburzeniem muru, poczucie wolności...
Niezwykła nostalgiczna historia , która nas porywa metafizyką, filozoficzno-moralnym sensem, miłością, zwróceniem uwagi na jednostkę ludzką i architekturą, która miała zmienić ludzi...
Doskonała reżyseria, aktorstwo, zdjęcia, montaż